2020(e)ko azaroaren 30(a), astelehena

HARTZA GERRA (IV)

 

Ederra zegoen Aritzakun. Udazkeneko argi bereziak lekuaren edertasun guzia askatzen zuen,  pago eta haritz amerikarren hostoen koloreen ohiko xarmatik haratago. Zeruan indarra galduz zihoan eguzkia bilatu zuen Hartzak. Legate-Aizkolegi aldean zegoen, bera etorritako aldean hain zuzen. Bixi ibiliz gero, Irubelakaskoko kaskora ailegatzeko denbora izanen zuela pentsatu zuen, ilunabarra ikusi ahal izateko, egun perfektuari amaiera perfektua emanez.

Motxila itxi baino lehen turistei errekuperatutako jakiak errepasatu zituen, gordelekuan otsoak  bere kumeak muturrarekin zenbatzen dituen antzera. Aritzakungo haran hondora jaitsi eta fite udazkeneko euriekin gainezka eginen zuen errekatto erdi idor batetik goiti abiatu zen, harriz harri, oinkadaz oinkada.

Ederra ikuskizuna. Mendebaldeko mendiek eguzkia irentsi zuten Hartzaren begiradapean. Eguna itzali gaua pizteko, eta gaua erre eguna argitzeko. Ez dago hori gelditzerik, ez dago aukerarik. Horrela da. Horrela izan da orain artio bederen, eta, seguruenik, horrela izanen da bihartik aitzin ere. Tira, batek daki.

"Oxtia, freskatzen hasi dik". Hotzak Hartzaren burutazio poetiko-filosofikoak eten zituen. Beherantz abiatu zen iluntzearekin batera, kota epelago baten bila. Tarteka-marteka besoak eskuekin igurzten zituen. Ez zuen merezi motxilan zeraman frontala ateratzea. Horrela, martxa motelean eta iluntasunean, argiago ikusten zituen gauzak bere buruan.

Argi eta garbi ulertu zuen hurrengo helburua: Xorroxin.