-Txarutara
joan behar dugu gaua pasatzera, etorri nahi duzu?
-Mendira?
-Bai,
Txarutako bordara.
Ideia
ona iruditu zitzaidan eta animatu nintzen.
Ordu
pare bat beranduago abiatu ginen, Berriozarko hiru lagunak elkartuta.
Aspaldi
izan zen ateraldi hura, eta horrela ezagutu nituen Txarutako bazterrak.
-Baina
nora goaz? -galdetu zuen larriturik hirugarren lagunak Gaztelutik goiti mendiko
pista hartuta abiatu ginelarik.
-Txarutara.
-Mendira?
-Bai,
Txarutako bordara gaua pasatzera.
-Ez
erran! Nik uste nuen Elizondoko bestetara joan behar genuela!
-Bai to!
-Jode,
ba ez dut deus ere ekarri.
-Eta zer
duzu motxilan, bada?
-Whiski
botila bat.
-E?
Lozakurik ez?
-Ez.
-Jode…
Tira, lasai, autoan dudan manta utziko dizut eta, sua piztuta, ez duzu hotzik
pasako.
Bordara
ailegatu ginelarik ezusteko galanta hartu genuen. Okupatuta zegoen.
Etxabakoitzeko koadrila handi bat zegoen eta ez zegoen tokirik.
Zorionez,
batzuk ezagunak genituen eta, lo egiteko tokia ez zegoen arren, bordara
gonbidatu gintuzten afaltzera. Eta mozkortzera.
Hamaika
garagardo eta sagardo botila geroago, whiski botila ere hustuta, borda baino
pixka bat gorago dagoen kobazuloan sartuta egin genuen lo.
Batek
daki zenbat urte geroago, Otxola espeleologia taldeko lagunekin itzuli naiz
Txarutara.
Umorez, aldi
hartako kobazuloaren sarreraraino hurbildu nintzen eta, irribarrea ahoan,
argazkia igorri nien Berriozarko lagunei.
Otxola
taldean ere ospetsuak dira “Txarutadak”, eta alkoholak eta xinger erreak lanbrotutako hamaika
pasarte eta bizipen kontatzen dira aldarte onez. Lekua izanen da, auskalo.
Txarutan
leize bat baino gehiago dago eta hurrengo bideoan TX2 izenekoa ageri da.
Sarrerako 60 metroko putzuaren oinarrian arrabio komunitate handi bat dauka,
bitxikeri moduan. Progresioa arras bertikala da, oinez gutxi ibiltzearen
sentsazioa utziz.
Zoragarria
da, zinez.
Orain,
Txarutako lur-azpi ikaragarriak ezaguturik, behin baino gehiagotan egiten diot
galdera bera nire buruari: ondoan egonik, nola demontre ez naiz lehenago itzuli?