HOTZAK, epilogoa

EPILOGOA

Behin, Kepa Arizmendiren erakusketa ikusten, flipatu egin nuen apur bat koadro batekin. Sukalde bateko mahai bat ageri zen, eta mahaiaren gainean sardina lata bat zegoen, bertzerik gabe. Hori zen dena, hori zen guztia. Pues vaya… pentsatu nuen, eta momentuan ez nintzen margo horrek adierazten zuen gordintasun guztia ulertzeko gai izan.

HOTZAK, hilabete batzuk geroago (XXVII)

XXVII

Gertatutako guztia ezin sinetsiz zaude. Gehiegi da. Gustura zeunden, sobera buruhausterik gabe. Egunero sabela betetzea zen akaso zure kezka, kezkaren bat edukitzekotan. Inori enbarazu egin gabe, xume, horretan ari zinen, gustura. Bat-batean, alimaleko eskua amildu zen zure gainera, eta atzamar erraldoia zure bila hasi zen. Birritan pentsatu gabe, ihesean atera zinen. Mundua galtzerdi zikin handi bat da, eta zu galtzerdi horretan bizi den kukuso bat zara. Kukuso bat baino ez.

HOTZAK, zazpigarren eguna (XXVI)

XXVI

-Hi Haibol, besarkatu behar haut, ados? -erran zidan Eiderrek.

-Ados -erantzun nion.

Egia errateko, alimaleko hotza egiten zuen, eta haizea ufaka ari zen eten gabe. Bikotea (edo anai-arrebak zehazkiago) bagina bezala besarkaturik ahalegindu ginen lo hartzen Eider eta biok.