AURPEGI ZURBILAK
Ez dakit noiztik bizi den gure tribu
mendi hauetan, baina otsoak eta hartzak ilargia sortu zutenetik bederen bai.
Egun batean baina, ezerezetik aterata, zuriak hasi ziren etortzen, gero eta
gehiago, gehiago eta gehiago.
Inorena eta denena zen lurra
bereganatu zuten, baita asmatzen zailak ziren mugak asmatu ere, mendiak eta
basoak erditik bananduz. Soilik paper tolestuetan ikus zitekeen marra batetik
goiti zegoen lurrari Kanada deitu zioten, edo horrelako zerbait, eta marratik
beheiti zegoenari ez-dakit-nola. Guk, indiarrok, jatorrizko herriok, dena
jatorrizko izenez deituz jarraitu genuen, baina poliki-poliki, gutako inork
ikusten ez zuen marra madarikatu horretatik goiti zegoenari Iparraldea hasi
ginen deitzen, eta marratik beheiti zegoenari Hegoaldea. Gure begiek ikusten ez
zuten marra banatzailea gure buruetan marraztu zen, erabat sendotu artio.
Zuriek, agintean, nahi zutena eta
gehiago egiten zuten mendiekin, eta errekekin, eta basoekin… baita indiarrokin
ere.
Txirikahuek, horrela ez zegoela
segitzerik iritzita, beren burua antolatu eta gerrilla gerrari ekin zioten.
Zuriak sutan paratu ziren. Nola demontre bururatu zitzaien Txirikahuei aske
izatea Gizon Zuriaren baimenik gabe?
Bidezko irtenbide bat bururatu ezean,
errepresioari ekin zioten zuriek, indiar guziak erreserba itoetan
espetxeratzeko asmoz.
Nirekin hori gerta ez zedin, gure tribuaren
mendien iparraldera joan nintzen, Iparralde delakora alegia. Eta, indiarrok berezkoa
dugun askatasun egarriz, mendiak eta errekak, basoak eta belaiak kurritzen
segitu nuen… kasaka urdinek atxilotu nauten artio.
Eskuak bizkarrean lotu eta Bayonne
Fort-era eraman naute, beren orga azkarrean.
Bayonne Fort-ean harri eta zur begiratu
dut dena, begi arranpaloekin. Kasaka urdin guziak sartu eta atera egiten
dute ate guzietatik, beren mintzaira arrotzean kalakan. Baten batek
baina, arropa indiarrak daramatza, eta gutakoa dirudi.
Urdin haietako batek gorputzean
jantzirik daramatzan belarritako, lepoko zein apaingarri indiar guziak kentzeko
agindu dit eta bere mespretxuzko begirada nabaritu dut apaingarri koloretsuak
begiratzean.
Bertze urdin bat etorri da eta Bayonne
Fort-eko goiko aldera joateko agindu dit. Nire harridurarako, gerrilla
txirikahuaren larru handiak dituzte Fort-eko korridoreak apaintzen. Guk,
indiarrok, kartzelara joan gaitezke txirikahuen gerrillaren ikurrak
edukitzeagatik, baina beraiek trofeo gisan zintzilika ditzakete beren areto
karratuetan.
Galdera guti batzuk egin dizkidate,
indiarron mintzaira ikasia duen zuri baten laguntzarekin, eta bertze leku itxi
batera eraman naute.
-Jarri hemen -erran didate, eta
bat-batean, flash! flash!, argazki batzuk egin dizkidate. Nahiko aurpegiera
serioarekin atera naiz, baina, ez al dakite argazki deabrutu horiek arima
ebasten digutela indiarroi?
Gero eskuak ebasten ahalegindu dira,
atzamarrez atzamar, eta ziega ilun, triste eta karratu batean sartu naute.
Zeharo asperturik, Fort-eko ziegako
paretetan idatzirik dauden mezuak hasi naiz irakurtzen. Batzuk, gehienak, ez
ditut ulertu, eta badirudi kolono mozkorrek egindakoak direla, baina badira
txirikahuen eta bertze tribu indiarren aldeko mezuak ere. Beraz, ez naiz handik
pasatzen den lehen indiarra, inondik inora.
Tribuetako txaman batzuk diote Ama-lurra
gure zain dagoela, eta Espiritu Handiaren haize berriekin batera garai itxaropentsuak
irekiko direla indiar guziendako.
Ni, nire aldetik, pentsakor, Bayonne
Fort-eko ziegaren erdian, eta handik igarotzean lehena ez banaiz ere, ea handik
pasako den azken mohikanoa ez ote naizen pentsatu dut nire baitan. Horrela
desiratu dut.
Baina
legeak zuriek egiten dituzte, zurien onerako, eta Zalditegiaren Zazpigarrenaz
lagundurik eraman nautelarik, erreserbara joan behar dudala erabaki du epaile
zuri batek.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina