EPILOGOA
Behin, Kepa Arizmendiren
erakusketa ikusten, flipatu egin nuen apur bat koadro batekin. Sukalde bateko
mahai bat ageri zen, eta mahaiaren gainean sardina lata bat zegoen, bertzerik
gabe. Hori zen dena, hori zen guztia. Pues vaya… pentsatu nuen, eta
momentuan ez nintzen margo horrek adierazten zuen gordintasun guztia ulertzeko
gai izan.
Denbora batera, koadro horren azalpena aditu nion
Kepari. Erabat lotuta zegoen iheslari politikoek bizi dituzten
bizi-baldintzekin. Kepak margotzeko beharra sentitzen zuen, eta paisai
zoragarrietara joateko ezintasunaren aitzinean, bere egunerokoa margotzen zuen,
iheslarien egunerokoa: sukalde solidarioak, botila bat, lata bat… iheslarien biziraupen
minimalista finean.
Nik, istorio honen kasuan,
antzeko zerbait egin nuen nolabait. Bolada batez, ihesean nintzela, Mallacán
musika taldearen Mar de suenios diskoa zen nire motxila txikian
eramaten nuen disko bakarra. Motxila berean neraman koadernoan idazten hasita,
Pirinioetako haran eta mendi bilakatu nituen diskoa zein musika taldea, eta
diskoko hamalau kantak, haran horretako geografia.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina